Хер айда бир гезек—он секиз манат,
Хер айда бир гезек гелйәрди ырман.
Хер айда он секиз манат геленде,
Бегенердим. Энем агларды, арман.
Он секиз манады ким берйәр бизе?
Ким унутман, отуз гунден иберйәр?
Ол ничикси йити гөзли перишде
Бизиң шол пула-да зардыгмыз гөрйәр!?
Енем пахыр кәте ачяр йурегни,
Диййәр ол: ―Пуллары иберйәр какаң‖.
Мен диййәрин: ―Нәме өзи геленок,
Бу ерде эҗеси хем оглы барка?‖
―Гелер‖ дийп, гөз яшын супурйәр энем.
―Гелер, агтыҗагым, гелер ол хөкман.
Икимиз дукана гидермиз ялы,
Ол дашда ишлейәр хич ере чыкман‖.
Гарашдым, гарашдым, докуз яшадым,
Он уч хем яшадым, какам гелмеди.
Он секиз манады иберди дурды,
Эмма хутдугмизе назар салмады.
Асыл какам өлен экен урушда.
Мен бакы яс тутдум биленим учин.
Дөвлет берйәр экен шоҗагаз пулам,
Фронтчының оглы боланым учин.
Ене гарашарын, сачам агарар,
Йөне инди билйән, гелмез мең какам.
Он секиз манады унутмарын хич,
Гурсагымда ынсан йуреги баркан.
Себәби он секиз манат геленде,
Яс буренйәр экен бизиң көне там.
Хер айда он секиз манат гелйәрди, —
Хер айда бир гезек өлйәрди атам.
1959. Мары şäheri.
Атажан Таган.