Ýaryn-a setire sygdyrjak bolýan,
Ýarynam içimde bukýan derdimiň...
Üýtgeşik ekeniň meniň çakymdan,
Gerdenli däl, hut özi sen gerdeniň.

Seňkä meňzeş ýylgyryş ýok hiç kimde,
Ýygrylyş ýok ýüregimi gor eden.
Iki dünýe bagyşlanmaz, melegim,
Ýylgyrşyňy, ýygrylşyňy har eden...


*  *  *


Süýji ýaşlaň sallananda kirpikden,
Göwnüm sowuklykdan irende, dünýäm,
Dahandan söz bolup atylan yşkyň
Köz bolup gursaga girende, dünýäm,
Düşündim dünýäniň özüňdigiňe,
Sendedigne göz ýetirdim bagtymyň.
Gözüme, köňlüme öwüşgin çaýdy
Menden gizläp başarmadyk ýalkymyň.

Ana, şondan soňam älemgoşarly
günler derýa bolup akdy deňimden.
Söýgim durmuşymy ýyladyp durka
Diýdim: “Indi menem gamdan ýeňilmen!”

Hyýallamda Aýy gujaklap bilýän,
Günem gaty uzakda däl depämden.
Hawa, jöwzalarda, aýaz günlerde
Diňe seniň mähriň bilen bekän men!


*  *  *

Nirde sen, eý, ýagtyldanym ömrümi?!
Nirde sen, ynjamda göwnümi tapjak?!
Lowlamaga gorkup durun,
Çydaman,
“Ah çeksem, alawym dünýäni ýakjak”...


Sapa HOMMADOW