Karım bana soran gözlerle baktı. “Seni ne uyandırdı? Noah ağlıyor muydu?”

Bir yanıt üzerinde düşünmek için bir an duraksadıktan sonra meraklı gözleri bana takılan oğluma baktım. “Evet, Noah’ın ağlaması beni uyandırdı.”

Karım pişmanlık dolu bir bakış attı. “Kendimi çok kötü hissediyorum. O ağlarken, ben hiçbir şey olmamış gibi uyumaya devam etmişim. ”

Ona gülümsedim. “Endişelenme. Her şey yolunda. Biraz kahveye ne dersin, tatlım?”

Karım mutfağa gitti ve cezvenin yıkanma sesini duydum. Noah’ı koridora götürdüm ve vücudunu yanıma yasladım, böylece koridordaki fotoğraflarla göz hizasında olacaktı. Oğluma, gülümsemesi tombul yanaklarla çevrili, sarı bukleli altı yaşındaki bir kızın resmini gösterdim.

“Bu Lucy, Noah. Senin ablan. ”

Noah, minik ve kısa parmakları elini uzatıp avcunun içini çerçeveye koydu.

“Onun harika bir kardeş olacağını her zaman biliyordum. O sen doğmadan öldü, Noah. Annen ve ben onu her gün özlüyoruz. Ama hâlâ küçük kardeşine göz kulak olduğunu bilmek güzel.”